پرکوته است دست به هر سو دراز حرص

غیر از گره به رشته نبسته است ساز حرص

عزلت گزیده ایم و به صد کوچه می تپیم

آه از قناعتی که کشد بی نیاز حرص

در رنگ آبرو زرت ازکیسه می رود

انجام شمع بین و مپرس از گداز حرص

خاکیم و هرچه گل کند از ما غنیمت است

ای غافلان چه وضع قناعت چه ساز حرص

آثار شرم از نظر خلق برده اند

خاکی مگر شود شرهٔ چشم باز حرص

از طبع دون هنوز به پستی نمی رسد

گرپا خورد ز نقش قدم سر فراز حرص

دامن نچیده ایمن از آلودگی مباش

کاین مزبله پر است ز بول و براز حرص

آنجاکه عافیت طلبی عزم جست و جوست

گامی به مقصد است قریب احتراز حرص

تا مرگ چون نفس ز تک و تاز چاره نیست

خوش عالمیست عالم بی امتیاز حرص

بیدل چو صبح صورت خمیازه بسته است

از خاک ما سپهر نشیب و فراز حرص